در گزارش پیش رو از میان اروپایی‌هایی که به صفوف افراط گرایان پیوسته اند به سراغ دومینیک، مادر یک جوان فرانسوی رفتیم که تحت تاثیر تفکرات افراطی بدون اطلاع خانواده اش راهی سوریه می شود و در نهایت سال ۲۰۱۳ در پی درگیری با نیروهای ضد تروریست جان خود را از دست می دهد.

دومینیک که پس از مرگ فرزندش به یک فعال اجتماعی در جامعه فرانسه تبدیل شده، اینک با افراطی گری و اشاعه ایدئولوژی ناشی از این تفکر در میان جوانان مبارزه می کند. آنلیز برجز، خبرنگار یورونیوز در این گزارش همچنین با حمزه، یک تبعه بلژیک و از تروریست های سابق داعش گفتگو کرده است. حمزه اکنون پشیمان و منتظر بازگشت به جامعه است.

دومینیک، مادر نیکلا، جوانی فرانسوی که پس از پیوستن به نیروهای جهادی در سوریه کشته شد با اشاره به خاطرات دوران کودکی فرزندش می گوید: «این نفاشی را زمانی که پسر بچه ای بود کشیده؛ با تمام جزئیات خانه ای را کشید. می گفت این خانه رویاهای من است اما...»

فرزند دومینیک رویاهای بزرگی داشت اما هرگز در خانه ای نزدیک ساحل زندگی نکرد. دومینیک چگونگی رفتن فرزندش به سوریه را اینگونه شرح می دهد: «به او گفتم اینکه به تایلند بروی خیلی خوب است...تو فضای جدیدی را تجربه خواهی کرد و با فرهنگ های دیگر آشنا می شود اما اینها همه بهانه ای بود برای اینکه به سوریه برود.»

نیکلا بخشی از پنچ هزار تبعه اروپایی است که به تایید اتحادیه اروپا طی سالهای ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۶ به یک سازمان تروریستی پیوستند. دومینیک پس از آنکه فرزندش سال ۲۱۰۳ در سوریه به هلاکت رسید به جمع فعالان ضد افراطی گرایی در فرانسه پیوست و مبارزه در این راه را آغاز کرد. او انجمنی تاسیس کرد و به دیدار مسئولان بلند پایه کشورش رفت تا خطرهایی که در این خصوص پیش روی زنان و مردان جوان کشورش است را به آنها گوشزد کند.

دومینیک بخشی از نامه ای را که برای امانوئل ماکرون، رئیس جمهوری فرانسه نوشته برای خبرنگار ما می خواند: «آقای رئیس جمهور! امیدوارم آنچه در این نامه آمده شما را نسبت به وظیفه ام آگاه کرده باشد.»

دومینیک می گوید که این مشکلات هنوز به قوت خود باقی است: «مادری را می شناسم که می گوید دختر هجده ساله اش دیگر آن دختر همیشگی نیست، می گفت دیگر او را نمی شناسد. ما اکنون در سال ۲۰۱۹ هستیم و این ماجرا همچنان ادامه دارد. واقعا نمی دانم چه باید بکنیم؟»

آنچه افراد را به سوی تفکرات افراطی و اقدامات خشونت آمیز سوق می دهد، مسئله ای است که دولت ها و نهادهای اروپایی را همچنان درگیر خود کرده است. حال آنکه برخی از افرادی که به گروه موسوم به خلافت اسلامی، داعش پیوستند، می گویند کاش زمان به عقب برمی گشت و این کار را نمی کردند.

حمزه نعیم، یک تروریست سابق داعش در پاسخ به این سوال که آیا از آمدن به سوریه پشیمانی؟ می گوید: «بله پشیمانم. به شدت هم پشیمانم. این نخستین جرمی بود که مرتکب شدم. من در بلژیک هرگز تخلفی نکرده بودم و تنها درس می خواندم.»

حمزه می گوید آنچه هفت سال پیش او را به سوی سوریه کشاند همچنان وجود دارد و جوانان را تحت تاثیر قرار می دهد: «آنها معتقدند که ایدئولوژی از بین رفتنی نیست. همه می دانند...ببینید سازمان ملل در این باره چه می گوید؟ آنها می گویند که باید برنامه ای برای ریشه کن کردن افراطی گری اجرا شود و پس از ایجاد تحول در افراد آنها به جامعه بازگرداندند.»

حمزه اکنون بیست و سه سال دارد و نمی داند که چه زمانی اجازه بازگشت به کشورش را خواهد داشت. او حتی نمی داند که چه آینده ای در انتظارش هست. داستان زندگی او ملهم از ترس و انزجار است، مسائلی که اگر به درستی به آنها توجه نشود می تواند به گسترش نفرت و خشونت در میان نسل آینده دامن بزند.

دومینیک در پایان با ابراز نگرانی از وضعیت کودکان جهادگرایان اروپایی که اینک در اردوگاه ها نگهداری می شوند، می گوید: «شاید بایست هر چه سریعتر فکری در این خصوص کنیم. زیرا زمان به سرعت می گذرد و فرزندانِ (تروریست های فرانسوی) بزرگ می شوند و ممکن است از همه نفرت به دل بگیرند، فرقی نمی کند که در کجا باشند، در کشور زادگاهشان و یا همانجایی که هستند. آنها ممکن است دست به کشتار جمعی بزنند.» آنها فعلا فقط کودکانی هستند که وقتی بزرگ شوند، ممکن است اثبات کنند که مشکل اروپا با تروریسم هنوز حل نشده است.