فرماندهان و افسران نظامی در کنار سایر نفرات حاضر در میدانهای نبرد نیاز دارند تا برای حفاظت از جان خود به تسلیحات مناسبی مجهز شوند؛ یکی از این تسلیحات و تجهیزات، سلاحهای کمری هستند که کشورمان یکی از کشورهای موفق سازنده این تسلیحات است. علاوه بر تاکتیکی بودن اسلحههای مورد نیاز برای سربازان و یا فرماندهان حاضر در میدان، سبک بودن و وزن کم تسلیحات مورد استفاده توسط آنها امروزه از ویژگیهای بسیار مهم سلاحهای انفرادی نظیر اسلحههای کمری در میدانهای نبرد است.
ایده طراحی و ساخت اسلحه های کمری از زمانی که وسیله ای به نام تفنگ در جنگ های کلاسیک مورد استفاده قرار گرفت به دستور کار طراحی و ساخت نیروهای نظامی در جهان وارد شد. این نوع از تجهیزات نقش مهم و اساسی در حفاظت از جان افراد نظامی دارند، به نحوی که اسلحه های کمری علاوه بر استفاده در نبردهای مختلف در حفاظت از جان افراد نیز نقش پر رنگی دارند.
نخستین اسلحه کمری دنیا را یک دانشمند آمریکایی به نام ساموئل کلت طراحی کرد و ساخت که روولور نام داشت. این اسلحه در سال ۱۸۳۵ ساخته شد و ویژگی منحصر به فرد آن، مکانیسمی بود که امکان چندین شلیک پیاپی بدون نیاز به پر کردن مجدد را به کاربر میداد. بعدها یعنی در سال ۱۸۹۸ یک مهندس اتریشی به نام جرج لوگر یک اسلحه کمری به نام لوگر را طراحی کرد که ساخت آن از سال ۱۹۰۰ در کارخانه «لووه» آلمان آغاز شد. بعدها و در دوران جنگ جهانی دوم اسلحهای به نام نامبو با کپی برداری از اسلحه کمری لوگر طراحی و ساخته شد که ویژگیهای مشابه با اسلحه کمری لوگر داشت.
طراحی و ساخت انواع اسلحه های کمری از این سال ها با توجه به اینکه کاربرد مهم خود را در جنگ های کلاسیک نشان داده بودند رشد بیشتری را تجربه کرد و در بسیاری از کشورهای جهان مورد استفاده قرار گرفت.
با توجه به رشد صنایع اسلحه سازی در جهان، اسلحه های مختلفی در دنیا طراحی و ساخته شده است که اسامی آن ها عبارتند از؛ گلاک ۱۹ ، برتا ۹۲ ، برتا ۸۰۰۰، اسپرینگفیلد ۱۹۱۱A، سیگساور P۲۲۶، روگر GP-۱۰۰، روسی ۳۸، اسمیت اند وسن ۱۰ و ۶۰ و کُلت فایتون (Colt Python).
نخستین صنایع اسلحه سازی ایران در دوران قاجار و در سال ۱۱۷۷ توسط عباس میرزا راه اندازی شد. بعدها و در زمان رژیم پهلوی این صنایع به مرور پیشرفت کردند و صنایع تسلیحاتی ایرانی در سالهای بعد و در اواخر رژیم پهلوی ارتقا و تکامل پیدا کرد، به نحوی که خیابانی در تهران هم به نام تسلیحات وجود داشت که بیشتر صنایع تسلیحاتی ایران در آن جا قرار داشتند؛ اما نقطه ضعف این صنایع وابستگی ۱۰۰ درصدی آنها به آمریکاییها و مستشاران آنها بود که با پیروزی انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۷ این نفرات کشورمان را ترک کردند.
با رفتن مستشاران آمریکایی از ایران، صنایع نظامی کشورمان در حوزه اسلحه سازی که فقط قادر به تولید فشنگ و اسلحه ژ ۳ بودند دیگر عملیاتی نبودند و باید توسط متخصصان امر اداره میشد. به همین دلیل هم متخصصان جوان کشورمان با وقوع انقلاب اسلامی به سراغ خودکفایی در صنایع نظامی رفتند و توانستند به مرور و با اتکا به خود تسلیحات خود را اورهال و باز آماد کنند؛ البته یکی دیگر از ابداعات متخصصان نظامی ایران طراحی و ساخت اسلحههای جدید بود که اسلحههای کمری یکی از آنها هستند.
وزارت دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح کشورمان از سال ۱۳۶۹ یعنی پس از پایان دفاع مقدس و جنگ تحمیلی علیه کشورمان کار طراحی و ساخت انواع اسلحههای کمری ایرانی را آغاز کردند.
کالیبر: ۹ میلی متری.
نوع عملکرد: نیمه اتوماتیک.
سال ساخت: ۱۳۶۹.
نوع و اندازه گلوله: ۹×۱۹ میلیمتری.
ظرفیت خشاب: ۸ گلوله.
وزن سلاح: ۹۵۰ گرم بدون خشاب.
تعداد و انواع ضامنها: این اسلحه کمری، ۴ ضامن دارد که عبارتند از؛ ضامن قفل بدنه یا ضامن گلنگدن، ضامن تیر آخر، ضامن اصلی و ضامن خشاب گیر.
نوع کالیبر: ۹ میلی متر.
وزن: ۷۰۰ گرم.
ظرفیت خشاب: ۱۵ گلوله
جنس بدنه: پلیمری.
سرعت دهانه گلوله: ۳۴۰ الی ۳۶۰ متر بر ثانیه.
طول آن ۱۹۸ میلی متر.
کالیبر آن ۱۹×۹ میلی متر.
نوع فلز به کار رفته در بخش داخلی: آلومنیوم.
بُرد اسلحه: ۵۰ متر.
مزیت: سبک وزن بودن، عدم امکان شناسایی توسط دشمن و افزایش سرعت کاربر در هنگام شلیک.
نوع کالیبر: ۹ میلی متری.
وزن سلاح: ۶۵۵ گرم بدون خشاب.
جنس بدنه: پلیمری:
برد موثر: ۵۰ متر.
سرعت دهانه گلوله: ۳۶۰ متر بر ثانیه.
وزن سلاح: ۶۵۵ گرم.
طول سلاح: حدود ۲۰۰ میلیمتر.
مزیت: کارایی بهتر و بیشتر نسبت به نمونه اتریشی و سبک وزن بودن و سهولت حمل.
لینک مطلب: | http://javaneparsi.ir/News/item/21911 |