فردوسی‌پور در ابتدا درباره‌ی تیم رسانه ورزش گفت: ما تیم‌مان حدود 14-15 سال است که از فعالیت آن می‌گذرد، بچه‌های خبرنگار ورزشی (از جمله تصویربردار، نویسنده، خبرنگار، گزارشگر، مجری و ...) که همگی جزو بهترین‌های کشور هستند، البته جز من (باخنده) دور هم جمع شده‌ایم و ما مسابقات تدارکاتی و دوستانه‌ی خیرخواهانه‌ای را برگزار می‌کنیم؛ در یکی دو سال گذشته کرونا مانع برگزاری بازی در شهرستان‌های دیگر شده اما در همین تهران و شهرهای مختلف سعی داریم که بازی‌های خیرخواهانه برگزار کنیم.

عادل فردوسی‌پور در واکنش به آمادگی بالای خود در ترکیب رسانه ورزش توضیح داد: از من که سن و سالی گذشته و 47 ساله شدم، اما علاقه وجود دارد و بیشتر علاقه است تا خوب بودن؛ با بچه‌ها کنار هم هستیم و تمرینات خوب و لذت‌بخشی داریم و مسابقات‌مان واقعا حساس و جذاب است و استرس در حد بالا و فوق‌العاده و از آن لذت می‌بریم. بالاتر از صددرصدمان را برای موفقیت می‌گذاریم.

مجری و گزارشگر تلویزیون درباره‌ی احتمال بازگشتش به عرصه‌ی گزارشگری و قاب تلویزیون، پاسخ مبهمی داد و گفت: ببینیم چه می‌شود، بگذارید من سکوتم را ادامه بدهم و ببینیم چه خواهد شد و قسمت چیست.

فردوسی‌پور با اشاره به مشکلاتی که در 3 سال گذشته تحمل کرده گفت: من در 3 سال گذشته خیلی سختی کشیدم و در این چندساله خیلی اذیت شدم و سختی‌های زیادی کشیدم، اما به نظرم زندگی قشنگی‌های خودش را دارد و در همین سختی‌هاست که آدم درس می‌گیرد و تجربه می‌اندوزد و باید به خوبی‌های زندگی فکر کرد و همیشه امیدوار بود.