بی شک اولین الزام و بایسته برای دستیابی به آرامش حقیقی، قدم‌گذاشتن در جاده معنویت و ارتباط هر چه بیشتر با خالق متعال و توسل به اولیای الهی است.

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «قم فردا»  آنچه مسلم است و از آموزه‌های ناب دینی نیز قابل‌استنباط این که ماه مبارک رمضان یقیناً بهترین و عزیزترین فرصتی است که پروردگار عالم برای بندگانش فراهم نموده تا با طیِ طریق در مسیر معنویت، به آرامشی حقیقی و ماندگار دست پیدا کنند و این راه درست بندگی در این ماه عزیز بیش از هر زمان دیگری برای ما هویداست اگر قدر بدانیم.

 انسان‌ها گاه در راستای نیل به هدف و مقصودی که مدنظرشان است، راه و مسیری را برمی‌گزینند که دست‌برقضا نتیجه عکس برایشان به بار می‌آورد و بیش‌ازپیش آن‌ها را از هدف اصلی‌شان دور می‌سازد و حال آن که غالباً هم متوجه نیستند که هر چه بیشتر از این راه را طی می‌کنند در واقع از مقصد و مقصود خویش، دورتر و دورتر می‌شوند.

 براین‌اساس گاهی اوقات باید در اتوبان پرشتاب زندگی، دوربرگردانی پیدا نموده و به‌سوی مقصد آرامش تغییر مسیر بدهیم؛ این تغییر مسیر البته پیش از هر چیز دیگری نیازمند درک و شناخت درست از هدف اصلی زندگی و در مرتبه بعد، شجاعت در قبول اشتباهات است و این که به‌خصوص همواره بکوشیم افکاری مثبت و سازنده را در ذهن خود بپرورانیم و در وادی افسردگی و بلاتکلیفی مُدام باقی نمانیم.

 گفتیم که ماه رمضان یک فرصت است و آن هم از جنس بهترینش. مرحوم علامه مصباح یزدی دراین‌رابطه و این که ماه رمضان فرصتی برای زدودن غبارها و آلودگی‌هاست بیانی شیرین و رسا دارند و تأکید می‌کنند؛ "ماه رمضان ماه طهور نامیده شده است. ماهی که آلودگی‌ها را از بین می‌برد. بیش‌تر مردم در ماه‌های سال آلودگی‌هایی پیدا می‌کنند. آلودگی‌هایی که انسان را از خدا دور می‌کند؛ یعنی گناه. بر اساس حکمت و تدبیر الهی ماه رمضان در میان ماه‌ها این خاصیت را یافته که مردم وقتی در این ماه احکام شرع را رعایت کنند و احترام آن را نگه دارند از آلودگی‌ها پاک می‌شوند. روزه، تلاوت قرآن و دعاهایی که در این ماه خوانده می‌شود باعث ریزش گناهان و تمیزشدن روح انسان از آلودگی‌ها می‌شود، به‌ویژه آن که انسان اگر بتواند موفق به توبه و استغفار شود از تمام آلودگی‌ها پاک می‌شود. "

 شکی نیست که دستیابی به آن آرامش حقیقی در سایه توبه و پاک‌شدن از آلودگی‌ها امکان‌پذیر است. انسان‌هایی که به آرامش حقیقی دست پیدا می‌کنند، درک و بینشی عمیق و پاک نسبت به زندگی و محیط پیرامون خود می‌یابند، ضمن آن که همواره افکاری مثبت و سازنده را در ذهن خود می‌پرورانند و این سان سبک زندگی‌شان در سایه ایمان و باور توحیدی اصلاح شده و زمینه‌ساز عاقبت‌به‌خیری و سعادتشان در دنیا و آخرت می‌شود.

 از سویی دیگر، این افراد هیچ‌گاه پس از رسیدن به چنین آرامشی در زندگی خود احساس خلأ نکرده و دچار پریشانی و مشکلات روحی و روانی هم نمی‌شوند؛ چنین افرادی آرامش حقیقی را با پرداخت هزینه‌های گزاف مادی کسب نمی‌کنند، بلکه برعکس، بدون پرداختن هزینه خاصی به آرامشی پایدار و حقیقی دست می‌یابند که بی‌تردید اولین الزام و بایسته‌اش، قدم‌گذاشتن در جادهٔ معنویت و ارتباط هر چه بیشتر با خالق متعال و توسل به اولیای الهی است.

 

سید محمدمهدی موسوی

انتهای پیام/