یک سال گذشت از آن غروبِ بهت‌زده که آسمان آذربایجان شرقی پرواز را به سوگ نشاند و زمین، در سکوتی سنگین، مات و مبهوت کوچ ناگهانی خادم مردمی‌اش شد.

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «قم فردا» به نقل از شبکه اطلاع‌رسانی راه دانا؛ در تقویم رسمی جمهوری اسلامی ایران، روزهایی وجود دارد که صرفاً عددی ساده نیستند، بلکه نقطه عطفی در تاریخ ملت‌اند. «۳۰ اردیبهشت» یکی از آن روزهای ماندگار است؛ روزی که نه فقط یک حادثه، که یک حجت را از ما گرفت.

آیت‌الله سیدابراهیم رئیسی، رئیس‌جمهور مردمی و مدیری جهادی، در آخرین سفر کاری خود، نه به بازدید صرف از یک پروژه عمرانی، بلکه به سوی ابدیت پرواز کرد؛ همان کسی که با صدایی آرام و نگاه خالص، خدمت را به معنای واقعی کلمه معنا کرد.

صبحگاه خدمت؛ آغاز سفری سرنوشت‌ساز

صبح یکشنبه، ۳۰ اردیبهشت ۱۴۰۳، آسمان تبریز صاف و بی‌ابر بود؛ اما افق سیاسی کشور در انتظار روزی مهم بود. رئیس‌جمهور به همراه هیأتی بلندپایه از جمله وزیر امور خارجه، امام جمعه تبریز، استاندار آذربایجان شرقی و دیگر مقامات، راهی منطقه مرزی خداآفرین شدند تا پروژه ملی سد «قیز قلعه‌سی» را افتتاح کنند؛ پروژه‌ای که فراتر از یک طرح عمرانی ساده، نمادی از همکاری و همسایگی ایران و جمهوری آذربایجان بود.

آیت‌ الله رئیسی که از نخستین روزهای دولتش بر «پایان پروژه‌های نیمه‌تمام» تأکید داشت، این بار نیز می‌خواست شخصاً در مراسم بهره‌برداری از پروژه‌ای حاضر شود که در سیاست همسایگی ایران، جایگاهی فراتر از یک طرح عمرانی ساده داشت.

در هوای معتدل مرزی، رئیس‌جمهور در کنار الهام علی‌اف رئیس جمهور آذربایجان، به بازدید از سد و تاسیسات مربوطه پرداخت؛ بررسی فنی پروژه، گفت‌وگو با مهندسان، ارزیابی زیست‌محیطی و وضعیت اشتغال محلی، از جمله موضوعاتی بود که مورد پیگیری قرار گرفت.

پرواز سرنوشت؛ مقصدی که تغییر کرد

ظهر همان روز، پس از اتمام برنامه‌های میدانی، کاروان ریاست‌جمهوری قصد بازگشت به تبریز را داشت؛ با توجه به شرایط خاص جغرافیایی و سخت‌گذر بودن مسیر زمینی، تصمیم بر این شد که از بالگرد استفاده شود.

سه فروند بالگرد حامل مقامات و همراهان از حوالی سد به سمت تبریز پرواز کردند؛ اما در میانه راه، در ارتفاعات جنگلی بین ورزقان و خداآفرین، ارتباط با یکی از بالگردها به طور ناگهانی قطع شد.

این بالگرد حامل ۹ نفر از جمله آیت‌الله رئیسی، حسین امیرعبداللهیان وزیر امور خارجه، آیت‌الله سیدمحمدعلی آل‌هاشم امام جمعه تبریز، مالک رحمتی استاندار آذربایجان شرقی و دیگر همراهان بود.

ابتدا تصور می‌شد که قطع ارتباط به دلیل نقص فنی یا فرود اضطراری باشد، اما با گذشت دقایق و افزایش نگرانی‌ها، واقعیت تلخ به تدریج آشکار شد.

ساعات اضطراب؛ تلاش بی‌وقفه برای یافتن

با قطع ارتباط، ستاد بحران استان به سرعت فعال شد؛ منطقه هدف، کوهستانی و جنگلی و پوشیده از مه غلیظ بود که عملیات جست‌وجو را دشوار می‌کرد.

نیروهای امدادی ارتش، سپاه، هلال احمر، یگان حفاظت رئیس‌جمهور و نیروهای محلی به سرعت وارد عمل شدند. همچنین پهپادهای شناسایی برای بررسی منطقه به پرواز درآمدند.

مردم سراسر کشور در این لحظات حساس با دعا و ابراز همدردی در فضای مجازی، مساجد و معابر، روحیه خانواده‌های داغدار و تیم‌های امداد را تقویت کردند.

طلوع تلخ؛ اعلام خبر فاجعه

بامداد دوشنبه، ۳۱ اردیبهشت، لاشه بالگرد در ارتفاعات جنگلی ورزقان پیدا شد؛ گزارش‌های تیم‌های جست‌وجو تأیید کرد که تمامی سرنشینان جان خود را از دست داده‌اند.

پیکرهای مطهر رئیس‌جمهور، وزیر امور خارجه، امام جمعه تبریز، استاندار و همراهان به تهران منتقل شد و فضای عمومی کشور را در بهت و عزایی سنگین فرو برد.

رهبری در میدان؛ آرامش در مدیریت بحران

حضرت آیت‌الله خامنه‌ای، رهبر معظم انقلاب، ساعاتی پس از تأیید خبر، با صدور پیامی ضمن تسلیت به ملت ایران، تأکید کردند که مدیریت کشور به قوت خود باقی خواهد ماند.

ایشان با بهره‌گیری از اصل ۱۳۱ قانون اساسی، محمد مخبر، معاون اول رئیس‌جمهور را مأمور تشکیل هیأت دولت و تداوم امور اجرایی تا زمان برگزاری انتخابات کردند.

وداع ملی با خادم ملت

پیکر شهدا به تهران منتقل شد و پس از اقامه نماز توسط رهبر انقلاب، برای خاکسپاری به مشهد مقدس اعزام شد؛ مردم از سراسر کشور، در مراسم‌های تشییع و وداع شرکت کردند.

رئیس‌جمهوری که در دوران خود، بیش از ۱۰۰ سفر استانی، ده‌ها افتتاح پروژه، صدها نشست میدانی و برنامه‌های متعدد برای مناطق محروم انجام داده بود، در حرم امام رضا (ع) آرام گرفت؛ در کنار شهدای گمنامی که او هم خود را یکی از آن‌ها می‌دانست.

پایان یک سفر، آغاز یک عهد

۳۰ اردیبهشت، تنها سالگرد یک سانحه نیست؛ سالگرد عهدی است که مردی با ملت بست و تا واپسین لحظه، بر آن پای فشرد. آنچه ماند، نه فقط یاد یک رئیس‌جمهور، که مسیر یک مکتب مدیریتی بود: مدیریت جهادی، اخلاص بی‌پایان و مردمی‌بودن بی‌ادعا.

در این روز، مسئولیت همه ما بیش‌تر می‌شود. که راه نیمه‌تمام نماند. که پرچم بر زمین نیفتد و یاد رئیسی، تنها به نام خیابان‌ها محدود نشود؛ بلکه به رسم خدمت در دل میدان‌های عمل، جاری و ساری بماند.

انتهای خبر/