فراز و فرودهای زندگی زوج ویتنامی حاضر در پارالمپیک توکیو

البته این زوج از دوران جوانی با عناوین متعدد قهرمانی ملی شناخته شده هستند. این زن و شوهر قهرمانی‌های زیادی را در مسابقات منطقه‌ای، قاره‌ای و جهانی کسب کرده اند.

استعداد‌های ذاتی زوج ویتنامی

هانگ از استان کوانگ بونه، در دو سالگی به دلیل ابتلا به فلج اطفال، در حرکت دادن سمت چپ بدن خود دچار مشکل و محدودیت شد. همچنین، پای راست هی که متولد استان نگه آن است، نیز به دلیل فلج اطفال از سه سالگی دچار نقص شده است.

هر دوی آن‌ها شهر‌های فقیرنشین خود را برای یافتن زندگی بهتر در شهر هو چی مینح ترک کردند و عشق را در ورزش و یکدیگر را در مرکز فرهنگ و ورزش منطقه تین بین پیدا کردند.

آن‌ها از نظر طبقه بندی اختلال F۵۷ (اختلال در قدرت عضلانی، کمبود اندام، اختلال در محدوده حرکتی و تفاوت طول پا) دارند و تمرین پرتاب نیزه و پرتاب دیسک می‌کنند. هانگ استعداد خود را با عناوین متعدد در مسابقات قهرمانی کشوری و دوسالانه بازی‌های پاراآسئان (ASEAN) از سال ۲۰۰۵ نشان داد.

او اولین ورزشکار ویتنامی بود که در بازی‌های پارالمپیک ۲۰۱۶ برزیل، مدال دو و میدانی را کسب کرد. هانگ در پرتاب نیزه با ۴۳.۲۷ متر مدال برنز را برای ویتنام به ارمغان آورد.

او در این باره گفت: " مدال برنز بهترین نتیجه رسمی من و همچنین پارا دو و میدانی ویتنام تا به امروز است. این همچنین ارزشمندترین و پرافتخارترین مدال در دوران ورزش حرفه‌ای من است."

هی این ورزش را دیرتر از شوهرش آغاز کرد، اما استعداد او تنها چند دقیقه پس از اولین آزمایش او کشف شد.

او در توضیح کشف استعدادش گفت: "یک مربی از من خواست که یک پرتاب آزمایشی داشته باشم و نتیجه پرتاب من او را شگفت زده کرد، زیرا بسیار بهتر از بازیکنانش که مدت‌ها تمرین کرده بودند، بود. "

چند هفته بعد، او در مسابقات قهرمانی کشورش شرکت کرد و دو مدال طلا و یک مدال نقره کسب کرد که همین نتایج باعث شد در سال ۲۰۰۵ به تیم ملی دعوت شود.

این دختر بااستعداد تنها به چند ماه تمرین نیاز داشت تا در همان سال در مسابقات پارا آسئان شرکت کند و موفق شود که مدال‌های طلا و رکورد پرتاب نیزه و دیسک را به دست آورد.

از آن زمان، هی هیچ رقیب شایسته‌ای در منطقه نداشته و به معنای واقعی بی رقیب است. تاثیرگذارترین نتیجه او نیز پرتاب ۲۴.۸۸ متری دیسک در بازی‌های پارا ۲۰۱۴ بود که رکورد جهانی آن زمان را شکست.

البته این زوج در دو سال گذشته به دلیل همه گیری کرونا نتوانسته اند در مسابقات بین المللی شرکت کنند. با این حال، مقام چهارمی هانگ در مسابقات جهانی ۲۰۱۹ دبی برای او کافی بود تا جواز حضور در بازی‌های توکیو را کسب کند. در همین حال، هی نیز پس از اعلام فهرست نهایی شرکت کنندگان در ماه مارس از سوی کمیته بین المللی پارالمپیک، واجد شرایط شد.

هانگ اخیرا در مصاحبه‌ای گفت: "ما با شدت بالا کار می‌کنیم تا خود را برای پارالمپیک آماده کنیم. من واقعاً می‌خواهم در توکیو نتایج بهتری کسب کنم. نتایج من در تمرینات بهتر از قبل است. اما در طول مسابقات، موارد زیادی وجود دارند که می‌توانند بر عملکرد من تأثیر بگذارند. اگرچه همه ورزشکاران امیدوار به کسب مدال هستند، اما من نمی‌خواهم قول آن را بدهم، زیرا فشار زیادی به من وارد می‌کند. من فقط سعی می‌کنم بهتر از گذشته عمل کنم. "

هی نیز گفت: "من برای شرکت در پارالمپیک وزن اضافه کردم. من در ویتنام بزرگ به نظر می‌رسم، اما برخی از رقبا دو برابر من هستند. در مورد شوهرم هم همین طور است. هیچ راهی برای حل آن وجود ندارد، بنابراین ما باید بیشتر و بیشتر تلاش و دوباره تمرین کنیم. "

هی مصمم است پس از غیبت غیرمنتظره خود به دلیل بچه دار شدن در پنج سال پیش، اولین مدال خود را در بازگشت به پارالمپیک کسب کند.

زندگی سخت قهرمانان پارالمپیکی

این زوج از نظر مدال غنی، اما برای تغذیه خانواده و دو فرزند خود با مشکلاتی رو به رو هستند.

هی در این باره می‌گوید: "اگر من در یک کشور توسعه یافته زندگی می‌کردم، با این تعداد عناوین و سوابق، بسیار ثروتمند می‌شدم. اما من هنوز باید چیز‌هایی را به صورت آنلاین بفروشم تا بتوانم به اندازه کافی برای خانواده ام درآمد داشته باشم. این به این دلیل است که به ورزشکاران معلول حقوق ماهیانه و پاداش داده نمی‌شود و وقتی این کار را انجام می‌دهیم نصف حقوق ورزشکاران معمولی را دریافت می کنیم. "

او در ادامه گفت: "شما ممکن است ندانید، اما ما زندگی سختی داریم. من یک فروشگاه آنلاین دارم و شوهرم نیز به عنوان نماینده املاک و مستغلات کار می‌کند، در حالی که قهرمان پاورلیفتینگ آسیا است. "

هانگ نیز در این باره می‌گوید:" مردم و مسئولین قبل از مسابقات وعده‌های زیادی می‌دهند، اما پس از آن سکوت می‌کنند. من در ریو مدال گرفتم، اما هنوز بعد از ۵ سال مسئولین به وعده هایشان عمل نکرده اند. "

او گفت که لازم است سازمان‌های مختلف دست به دست هم دهند تا تصویر مثبت این ورزش را متداول کنند و بر جامعه وسیع تری تأثیر بگذارند.

او در انتها گفت: "همان طور که می‌دانم، ورزشکاران بین المللی معلول پاداش زیادی دریافت می‌کنند. ورزشکاران ویتنامی نیز به اندازه آن‌ها قوی هستند. امیدوارم ویتنام به آن نگاه و تغییر کند تا ما را در حرفه خود تشویق کند. در غیر این صورت، ما باید به ترک ورزش فکر کنیم و دنبال شغل‌های دیگر برای زندگی بهتر برویم. "