دریادار معنوی گفت: پس از فرماندهی ناوچه کلاس پیکان با بالا رفتن درجه ام به ترتیب فرمانده دوم ناوشکن سبلان، فرمانده ناو نیروبر لارک و فرمانده ناوشکن سبلان شدم. بخش شمالی خلیج فارس را ناوچههای پیکان در کنترل خود داشتند و وظیفه ما تأمین امنیت تنگه هرمز بود. وظیفه ما در این زمان این بود که اگر جزیرهای مورد حمله دشمن قرار میگرفت، با پیاده کردن نیروها جزیره را از دشمن بازپس بگیریم.
وی افزود: دشمنان فکر نمیکردند که نیروی دریایی ایران بتواند هشت سال دوام بیاورد. قدرت نمایی ما در خلیج فارس در طول جنگ تحمیلی و کنترل کشتیهای کشورهای منطقهای و فرامنطقهای علیرغم درگیر بودن در جنگ، عصبانیت کشورهایی چون آمریکا را به دنبال داشت و آنها مستقیماً با حضور در منطقه خلیج فارس به اذیت و آزار و ایجاد مزاحمت برای نیروی دریایی ایران میپرداختند.
وی عنوان کرد: در نهایت آنها در ۲۹ فروردین ۶۷ سکوهای نفتی ما را مورد هدف قراردادند و پس از آن ناوچهای را که در آنجا مأمور کنترل آن منطقه بود، محاصره کردند بدون اینکه آن ناوچه به آنها اعلان جنگ کرده باشد.
مبارکی یکی از بازماندگان ناوشکن سهند در این باره گفت: ساعت ۴ عصر به ما اخطار دادند که ناوشکن را ترک کنیم که آنها قصد شلیک به طرف ناوشکن را دارند. به خیال خودشان، دستور قرص و محکمی داده بودند که لرزه بر اندام ما بیفتد، اما اینگونه نشد و ما با اقتدار کارمان را کردیم. موشکهای دوم، سوم و چهارم به قسمتهای مختلف ناوشکن اصابت کرد. من به سمت نیروهای آمریکایی شلیک میکردم. یکی از موشکهای آمریکایی در برد چپ، در حوالی سینه کشتی منحرف شد و در آب فرود آمد.
وی عنوان کرد: از ۴۵ شهید ناو شکن سهند، فقط پیکر ۷ نفر برگشت و بقیه در آبهای خلیج فارس ماندند.
در ادامه بخشهایی از برنامه را مشاهده کنید:
لینک مطلب: | http://javaneparsi.ir/News/item/25283 |