بسم رب الشهداء

نسرین بسیار مهربان و دلسوز بود. چون پدرمان معلول بود، ایشان مانند یک پسر به همراه مادرم فعالیت می­‌کرد.

14 ساله بود که ازدواج کرد، اما بعد از 7 الی 8 ماه از همسرش جدا شد و به عقد آقای گلشن­‌پور که همسرش را طلاق داده بود درآمد؛ او فرزندان همسرش را به مانند فرزند خودش دوست می­‌داشت. هرگاه مادر بچه­‌های آقای گلشن­‌پور به دیدار آنها می‌آمد، با روی باز از او استقبال می­‌کرد، این در حالی بود که این آقا به او گفته بود که نباید مادر بچه‌­ها را به خانه راه دهی.

اما ایشان می‌­گفت: «مادر است. دلم می‌­سوزد. نمی‌­توانم مانع از او شوم که فرزندانش را نبیند.»

روز حادثه مادرم با او تماس می‌­گیرد که می‌­توانی به روضه بیایی. ایام فاطمیه بود و در همسایگی ما خانواده­‌ای روحانی و سادات بنام مومنی هر ساله در این ایام چندین روز مراسم داشتند؛ شهیده با توجه به علاقه وافری که به این مراسم داشت قبول می­‌کند و با دختر یک ساله‌­اش آرزو و پسر همسرش محمد که پایش شکسته بود، ماشین کرایه کرده و خودش را با سختی تمام با این دو بچه به روضه می­‌رساند.

مدت زمانی بیشتر طول نمی­‌کشد که مکان برپایی مراسم «خانه آقای مومنی» مورد هدف موشک بعثیون قرار می­‌گیرد و در حدود 20 متر از خانم‌­ها که اکثر آنها نام­شان فاطمه و زهرا و با القاب آن حضرت بود به شهادت می‌رسند که نسرین و دخترش آرزو و پسر هشت ساله همسرش در میان فاطمیون بودند.