امام علی (ع) در حکمت ۴۵ نهج‌البلاغه به بیان ویژگی‌های معیار شناخت مؤمن و منافق پرداخته است.

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «قم فردا» امام علی (ع) معیار شناخت مؤمن و منافق از دیدگاه امام علی (علیه‌السلام)

برگرفته از حکمت ۴۵ نهج‌البلاغه

وَ قالَ (علیهِ السّلام):
لَوْ ضَرَبْتُ خَیْشُومَ الْمُؤْمِنِ بِسَیْفِی هَذَا عَلَى أَنْ یُبْغِضَنِی مَا أَبْغَضَنِی، وَ لَوْ صَبَبْتُ الدُّنْیَا بِجَمَّاتِهَا عَلَى الْمُنَافِقِ عَلَى أَنْ یُحِبَّنِی مَا أَحَبَّنِی؛ وَ ذَلِکَ أَنَّهُ قُضِیَ، فَانْقَضَى عَلَى لِسَانِ النَّبِیِّ الْأُمِّیِّ (صلّى الله علیه وآله) أَنَّهُ قَالَ: «یَا عَلِیُّ، لَا یُبْغِضُکَ مُؤْمِنٌ، وَ لَا یُحِبُّکَ مُنَافِقٌ».

امام علی (علیه‌السلام) فرمودند:
اگر با شمشیرم بر بینیِ مؤمن بزنم تا مرا دشمن بدارد، هرگز با من دشمنی نخواهد کرد. و اگر تمام دنیا را با همه دارایی‌هایش به منافق ببخشم تا دوستم بدارد، هرگز مرا دوست نخواهد داشت.
و این به‌سبب آن است که قضای الهی چنین مقدر کرده و پیامبر امّی (صلّی‌الله‌علیه‌وآله) فرمود:
«ای علی! هیچ مؤمنی با تو دشمنی نمی‌ورزد، و هیچ منافقی تو را دوست نمی‌دارد.»

این بیان نورانی، معیاری عمیق و روشن برای شناخت مؤمن از منافق ارائه می‌دهد؛ معیاری اخلاقی، معرفتی و حتی سیاسی. محبت یا دشمنی با علی (ع)، تنها یک احساس شخصی نیست، بلکه نشانه‌ای از باطن انسان است؛ باطنی که یا نور ایمان در آن جاری‌ست، یا تاریکی نفاق.

 نهج‌البلاغه، حکمت ۴۵

انتهای خبر/