۶ شخصیت «روان آزار» واقعی، در دنیای سینما
شخصی که مدت‌ها روی روان آزار‌ها یا همان سایکوپات‌ها مطالمه کرده، توضیح می‌دهد که این افراد رفتار‌های تکانشی، فقدان ترس و بی‌احتیاطی، بی‌قیدی و بی‌مسئولیتی و رفتار‌های ضداجتماعی دارند. آن‌ها عموما می‌توانند کسی را بدون آثاری از پشیمانی به قتل برسانند. روان آزار‌های زیادی در فیلم‌های سینمایی به تصویر کشیده شدند، اما همگی آن‌ها دقیق و به واقعیت نزدیک نیستند.
در سال ۲۰۱۴ تحقیقی بر روی روان آزاری انجام شد و بیش از ۴۰۰ فیلم سینمایی از سال ۱۹۱۵ تا ۲۰۱۰ با شخصیت‌های منفی و روان آزار مورد بررسی قرار گرفت تا مشخص شود کدام یک از آن‌ها اختلال روان آزاری را به درستی به تصویر کشیدند.
در مجموع، آن‌ها در ۱۲۶ فیلم سینمایی شخصیت‌های روان آزار باور پذیر پیدا کردند که فقط ۲۱ مورد از آن‌ها زن بودند. به طور غیر قابل باوری شخصیت پاتریک بیتمن در فیلم «روانی آمریکایی»، نورمن بیتس در فیلم «روانی»، و هانیبال لکتر در «سکوت بره ها» با ویژگی‌های روان آزار‌ها یکسان نیستند و در واقع این شخصیت‌ها را «بوگی من» معرفی می‌کنند که هدفشان صرفا ترساندن است.
ادامه این گزارش را بخوانید که بدانید شخصیت‌هایی که به روان آزار‌ها شباهت بیشتری دارند کدام اند.
آلونزو هریس در «روز تمرین»
فیلم روز تمرین محصول سال ۲۰۰۱، داستانی از تقابل پلیس خوب و بد و پلیس فاسد در لس آنجلس را روایت می‌کند. کل مدت فیلم در ۲۴ ساعت روایت می‌شود و پلیسی به نام آلونزو هریس (دنزل واشینگتن) یک پلیس تازه کار را از مراحلی عبور می‌دهد که استقامت شخیصتی او را بسنجد. یکی از ویژگی‌های روان آزاری که توسط این شخصیت اجرا می‌شود گذشتن از مرز‌های شخصی است. روان آزار‌ها نیز به هنجار‌های اجتماعی احترام نیم گذارند و به دنبال نقاط ضعف دیگران هستند.
کاترین ترامل در «غریزه اصلی»
کاترین ترامل در فیلم غریزه اصلی یک رمان نویس باهوش است که پدر و مادرش را در یک سانحه تصادف قایق از دست داده است. شارون استون نقش این شخصیت را بازی کرده است. او در این فیلم شخصیتی است که به خطر پذیری اعتیاد دارد. یک نیاز اجباری که او باید ثابت کند می‌تواند از خطر‌هایی نجات پیدا کند که بقیه نمی‌توانند.
گوردون گکو در «وال استریت»
گوردون گکو با بازی مایکل داگلاس در فیلم وال استریت محصول سال ۱۹۸۷ نمونه دیگری از روان آزاری است. او یک تاجر است و ثروت زیادی دارد. به گفته یک روان شناس ۴ شغل ریاست، وکالت و کار در رسانه‌ها و فروشندگی انتخاب‌های اصلی روان آزار‌ها هستند. این نوع از روان آزار‌ها در محیط کار به نوعی استاد عروسک گردان هستند و گوردون گکو، بهترین نمونه آن است.
جورج هاروی در «استخوان‌های دوست داشتنی»
در فیلم استخوان‌های دوست داشتنی شخصی یک دختر ۱۴ را به قتل می‌رساند و روح این دختر خانواده از هم پاشیده شده خود را نظاره گر است. او در تلاش است که به گونه‌ای با شخصی ارتباط بر قرار کند و بگوید که قاتلش جورج هاروی است. هاروی شخصیت مرموزی است که کلکسیونی از عروسک را در نزدیکی یک مدرسه دارد، اما در زیر زمین آن دختران را به کام مرگ می‌کشاند. بازیگر فیلم دو روز را با مامور اف بی‌ای می‌گذارند که در نهایت نشان دهند یک روان آزار واقعی چگونه است.
هنری در «هنری: تصویر یک قاتل زنجیره ای»
این فیلم سینمای محصول سال ۱۹۸۶ بر اساس یک قاتل سریالی واقعی به نام هنری لی لوکاس ساخته شده و مایکل روکر در نقش آن بازی می‌کند. هنری فردی است که بعد کشتن مادرش به زندان می‌رود و بعد از آزادی دوباره راه خشونت خود را ادامه می‌دهد. او به همراه اوتسی تول، قتل‌هایی را انجام می‌دهند. او در واقعیت به جرم قتل ۱۱ نفر محکو می‌شود، اما به ادعای خودش او بیش از ۳ هزار نفر را به قتل رسانده است. او مادرش را برای آنکه به یک روان آزار تبیل شده سرزنش می‌کرد و می‌گفت که در کودکی او را تحقیر می‌کرده و گاهی به اندازه‌ای او را کتک می‌زده که به درمان اورژانسی نیاز داشته است.
آنتون چیگور در «جایی برای پیرمرد‌ها نیست»
بعد از بررسی بیش از ۴۰۰ فیلم سینمایی، متخصص‌ها به این نتیجه رسیدند که باورپذیر و واقعی‌ترین روان آزار سینما شخصیت آنتون چیگور است که توسط خاویر باردارم در فیلم «جایی برای برای پیرمرد‌ها نیست» بازی شد. آن‌ها درباره این شخصیت نوشتند که به نظر او آسیب ناپذیر است و به هر نوعی از انسانیت و احساسات مقاوت نشان می‌دهد. این فیلم اقتباسی در مورد شخصی است که ۲ میلیون دلار از یک مبادله ناموفق مواد مخدر به سرقت می‌برد. به همین خاطر اکنون توسط انتون چیگور که یک قاتل بی رحم است تحت تعقیب است.
انتهای پیام/
نظرات شما