خانه ای ساده و کوچک اما پر از خیر و برکت
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی قم فردا، در پیچ و خم کوچه های قدیمی باغ پنبه و در کنار خانه های محقر و کاه گلی، خانه کوچک شیخ محمد نقطه امید اهل قم و علاقمندان نظام بود. از رعیت و کشاورز و کاسب گرفته تا وزیر و وکیل به محضرشان میرسیدند و مشکلاتشان را مطرح میکردند. انصافا هم جواب می‌گرفتند.
همیشه فکر میکردم که برای رفع مشکلات مردم، نیازمند اداره و سازمان های آنچنانی با یک خروار کارمند و نیروی انسانی هستیم؛ اما دیدن این خانه کوچک ولی با برکت تمام تئوری های ذهنم را زیر سوال برد.
سه چهار باری میشود که توفیق داشتم در این خانه نورانی به محضرشان برسم.
اولین بار در سن ۸-۹سالگی و آخرین بار همین یکی دوسال اخیر.
با ورود به منزل با راه پله های طولانیِ آهنی ای مواجه میشدی که شما را به سمت نیم طبقه ای مانند پشت بام هدایت میکرد. نیم طبقه ای که هم محل استراحت پاسداران بود هم کتابخانه ایشان و هم اتاق محقر و کوچکی که محل مراجعات مردم و مسئولین نظام بود. نه از مبلمان سلطنتی و میز مدیریتی با ابعاد نجومی خبری بود و نه از پذیرایی های آنچنانی و موز و آبمیوه!
منشی با اتاق جداگانه ای هم نداشتند که شما را پشت درب ضد حریق معطل کنند.همه مراجعه کنندگان در یک اتاق کنار ایشان روی زمین مینشستند و با یک چای خشک و خالی پذیرایی میشدند تا نوبتشان بشود و با ایشان صحبت کنند.
تقریبا هر کسی که برای بار اول وارد این خانه میشد مات و مبهوت به سادگی خانه شیخ محمد خیره میشد و نمیتوانست آن را هضم کند. با وجود اینکه وضعیت مالی ایشان به خاطر ارث پدری نسبتا خوب بود و صاحب املاک بسیاری بود اما هیچگاه حاضر نشد منزلش به جای بهتر و حتی وسایل آن به غیر ضرورت تغییر کند.
خدا میداند که در و دیوار ساده این خانه، چقدر دل مستضعفین و پابرهنگان و دلسوزان انقلاب را از داغ اشرافیگری و شاه بازی برخی مسولین، تسکین داده است!
بنظرم او در سادگی و خدمت، حجت خدا بر مسئولین نظام بود. بر کسانی که قدرت و ثروت دارند و در انقلاب اسلامی به جاه و مکنتی رسیده اند اما قاعده بازی را رعایت نکردند. فکر میکنم فردای قیامت، در دادگاه عدل الهی وقتی از مسئولین ناباب نظام حساب می کشند، میپرسند مگر کسی مثل شیخ محمد را ندیدی که در اوج قدرت، خویشتن داری کرد و مظاهر دنیا در نظرش مثل مولایش علی ع پست و ناچیز بود. پس تو چرا...؟!
اللهم انا لا معلم منه الا خیرا و انت اعلم به منا
خدایش بیامرزد...
محمد جواد سلیمانی
انتهای پیام/
همیشه فکر میکردم که برای رفع مشکلات مردم، نیازمند اداره و سازمان های آنچنانی با یک خروار کارمند و نیروی انسانی هستیم؛ اما دیدن این خانه کوچک ولی با برکت تمام تئوری های ذهنم را زیر سوال برد.
سه چهار باری میشود که توفیق داشتم در این خانه نورانی به محضرشان برسم.
اولین بار در سن ۸-۹سالگی و آخرین بار همین یکی دوسال اخیر.
با ورود به منزل با راه پله های طولانیِ آهنی ای مواجه میشدی که شما را به سمت نیم طبقه ای مانند پشت بام هدایت میکرد. نیم طبقه ای که هم محل استراحت پاسداران بود هم کتابخانه ایشان و هم اتاق محقر و کوچکی که محل مراجعات مردم و مسئولین نظام بود. نه از مبلمان سلطنتی و میز مدیریتی با ابعاد نجومی خبری بود و نه از پذیرایی های آنچنانی و موز و آبمیوه!
منشی با اتاق جداگانه ای هم نداشتند که شما را پشت درب ضد حریق معطل کنند.همه مراجعه کنندگان در یک اتاق کنار ایشان روی زمین مینشستند و با یک چای خشک و خالی پذیرایی میشدند تا نوبتشان بشود و با ایشان صحبت کنند.
تقریبا هر کسی که برای بار اول وارد این خانه میشد مات و مبهوت به سادگی خانه شیخ محمد خیره میشد و نمیتوانست آن را هضم کند. با وجود اینکه وضعیت مالی ایشان به خاطر ارث پدری نسبتا خوب بود و صاحب املاک بسیاری بود اما هیچگاه حاضر نشد منزلش به جای بهتر و حتی وسایل آن به غیر ضرورت تغییر کند.
خدا میداند که در و دیوار ساده این خانه، چقدر دل مستضعفین و پابرهنگان و دلسوزان انقلاب را از داغ اشرافیگری و شاه بازی برخی مسولین، تسکین داده است!
بنظرم او در سادگی و خدمت، حجت خدا بر مسئولین نظام بود. بر کسانی که قدرت و ثروت دارند و در انقلاب اسلامی به جاه و مکنتی رسیده اند اما قاعده بازی را رعایت نکردند. فکر میکنم فردای قیامت، در دادگاه عدل الهی وقتی از مسئولین ناباب نظام حساب می کشند، میپرسند مگر کسی مثل شیخ محمد را ندیدی که در اوج قدرت، خویشتن داری کرد و مظاهر دنیا در نظرش مثل مولایش علی ع پست و ناچیز بود. پس تو چرا...؟!
اللهم انا لا معلم منه الا خیرا و انت اعلم به منا
خدایش بیامرزد...
محمد جواد سلیمانی
انتهای پیام/
نظرات شما