تماشای افراطی تلویزیون، عامل بیماری جسمی و روانی کودک

 وی ادامه داد: هرچه از این میزان بیشتر شود، یعنی ورود به قلمرو «بیش از حد» که می‌تواند تبعات گسترده‌ای داشته باشد.

 کارشناس کودک به تبعات اصلی این موضوع اشاره کرد و گفت: آسیب‌ها را می‌توان به چند دسته کلی تقسیم کرد. بارزترین آن تأخیر در رشد گفتار و زبان است. تلویزیون یک ارتباط یک‌طرفه است. کودک فقط دریافت‌کننده است و فرصتی برای گفت‌وگو، پاسخ‌دادن و آزمون و خطا ندارد. این در حالی است که زبان در تعامل زنده و دوطرفه با والدین و همسالان شکل می‌گیرد

 وی افزود: مورد بعدی، اختلال در تمرکز و توجه است. برنامه‌ها و تبلیغات، مغز درحال‌رشد کودک را به تحریک‌پذیری بالا عادت می‌دهد. پس از آن، وقتی کودک با یک معلم یا کتاب که ریتم آرام‌تری دارد مواجه می‌شود، به سرعت حواسش پرت شده و خسته می‌شود. این می‌تواند پیش‌زمینه‌ای برای مشکلاتی مانند بیش‌فعالی باشد.

 دانشور با اشاره به آینده تحصیلی کودک، بیان کرد: علاوه بر تمرکز، تخیل و خلاقیت نیز به شدت تحت تأثیر قرار می‌گیرد. وقتی همه چیز، از شخصیت‌ها و داستان تا تصاویر آماده و تحویل کودک می‌شود، دیگر نیازی نمی‌بیند که خودش دنیایی خلق کند، با عروسک‌هایش داستان بسازد یا نقاشی کند. این ضربه بزرگی به رشد شناختی کودک است.

 وی ادامه داد: از جنبه فیزیکی هم باید به چاقی و مشکلات خواب اشاره کرد. کودک در حال تماشا، کم‌تحرک است و معمولاً به سمت مصرف تنقلات ناسالم گرایش پیدا می‌کند. همچنین نوری که از صفحه تلویزیون ساطع می‌شود، ترشح ملاتونین که هورمون خواب را سرکوب می‌کند و کودک دچار بی‌خوابی و بدخوابی می‌شود.

 روان‌شناس بالینی با اشاره به تأثیر تلویزیون بر روابط کودک، عنوان کرد: کودکانی که ساعت‌های طولانی تلویزیون تماشا می‌کنند، زمان کمتری برای بازی‌های گروهی دارند. بازی، الفبای زندگی اجتماعی است؛ کودکان در بازی صبر، همدلی و همکاری و برخی موارد دیگر را می‌آموزند.

 وی افزود: محرومیت از این فرصت، می‌تواند منجر به انزوا، ضعف در مهارت‌های ارتباطی و حتی پرخاشگری شود، به خصوص اگر محتوای تماشایی آن‌ها خشن باشد. کودک خشونت را عادی‌سازی می‌کند و ممکن است آن را در روابط خود بازتولید کند.

 دانشور با اشاره به راهکارهایی برای مدیریت این شرایط، تأکید کرد: در دنیای امروز حذف کامل رسانه تقریباً غیرممکن است پس باید مدیریت آگاهانه را در پیش بگیریم.

 وی تصریح کرد: اولین و مهم‌ترین قدم، تعیین قانون و محدودیت زمانی مشخص است. دوم، همراه بودن والدین با کودک هنگام تماشا است. والدین می‌توانند در مورد آنچه می‌بینند صحبت کنند، مفهوم را توضیح دهند و آن را به دنیای واقعی پیوند بزنند. این کار، رسانه را از یک فعالیت انفعالی به یک تعامل فعال تبدیل می‌کند.

 کارشناس کودک اضافه کرد: سوم، گزینش محتوای باکیفیت، آموزشی و غیرخشن است و در نهایت، مهم‌تر از همه، پیشنهاد جایگزین‌های جذاب است. اگر شما زمان تماشای تلویزیون را کم کنید؛ ولی جایگزینی مانند بازی‌کردن با کودک، کتاب‌خواندن یا بردن او به پارک ارائه ندهید، با مقاومت روبرو خواهید شد.

 وی یادآور شد: والدین دقت کنید که تلویزیون را به عنوان پرستار بچه استفاده نکنید. این یک ابزار است، مانند یک چاقو که می‌تواند هم مفید باشد و هم خطرناک. آگاهی ماست که نحوه استفاده از آن را تعیین می‌کند. سلامت جسمی و روانی کودکانی که در حال حاضر بیشتر از هر زمان دیگری در معرض بمباران رسانه‌ای هستند، به انتخاب‌های هوشمندانه امروز ما بستگی دارد.