مقاومت شهدا تا آخرین گلوله بود

در خاطراتی از مادر شهید آمده است: غلامحسین خیلی کمک دست من بود؛ آن زمان که منزل ما لوله‌­کشی آب نداشت، هر روز می­‌رفت و برای ما آب می‌­آورد. در کارهای منزل به من کمک می­‌کرد و هیچ‌گاه از کمبودهایی که در زندگی داشتیم گله و شکایتی نداشت و همیشه در امور خانه به من کمک می­‌کرد.

وقتی هم می‌­خواست برورد جبهه به ایشان گفتم: مادر صبر کن؛ امتحاناتت را بده بعداً برو، گفت: نه امتحان من در همانجا است، اگر زنده ماندم که می‌­آیم و امتحانم را می‌­دهم، اگر هم که شهید شدم، خداوند مرا دعوت کرده و احتیاجی به امتحان ندارم. خلاصه پسر خوب و باایمانی بود و همیشه در مسجد نمازش را می­‌خواند و هیچ‌گاه نمازش قضا نمی‌­شد.

قبل از رفتن به جبهه برای مرخصی به قم آمده بود خوشحال بود از اینکه می­‌خواهد به جبهه اعزام شود قبل از تمام شدن مرخصی او من می­خواستم به مسافرت بروم درب منزل با او خداحافظی کردم نمی­دانستم که این آخرین خداحافظی ما است با صورتی خندان و حال معنوی خاصی که داشت با من خداحافظی کرد. این خاطرات مربوط به قبل از اعزام به جبهه بود.

یکی از همرزمانش برایم تعریف می­‌کرد که غلامحسین می­‌گفت: در شب عملیات عاشورا 2 در منطقه چنگوله همه رزمندگان اسلام در آمادگی کامل به سر می‌­بردند و منتظر شروع عملیات بودند؛ با آغاز عملیات همه نیروها به سمت دشمن در تاریکی شب حرکت کردند، چون این یک عملیات نفوذی بود، رزمندگان اسلام تلفات و خسارات سنگینی را به دشمن وارد نمودند و در این بین تعدادی از آنها شهید می‌­شوند که غلامحسین هم جزو شهیدان بوده است، این همرزم شهید می­‌گفت: که رزمندگان اسلام همگی تا آخرین نفس و گلوله جنگیدند و قدمی به عقب نگذاشتند، تمامی گردان شهید زخمی شده بودند، امّا باز هم مقاومت می‌­کردند که جز با داشتن ایمان خود به خداوند امکان­‌پذیر نبود.