"هدایتگری" بزرگترین ظرفیت نهان درایام ربیع الاول
نهم ربیع الأول از روزهایی است که باید متعرّض نفحه الهی شد، با انجام بالاترین عبادات و گفتن بهترین سخنان؛ یعنی دعوت به سمت خدای متعال...
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی قم فردا، «إِنَّ لِرَبِّکُمْ فِی أَیَّامِ دَهْرِکُمْ نَفَحَاتٍ؛ أَلَا فَتَعَرَّضُوا لَهَا!»(بحار الأنوار، ج 68، ص 221)، نهم ربیع الأول از روزهایی است که باید متعرّض نفحه الهی شد، با انجام بالاترین عبادات و گفتن بهترین سخنان؛ یعنی دعوت به سمت خدای متعال...
«هدایتگری» بزرگترین ظرفیت نهان در دل نهم ربیع می باشد. روزی که به عنوان «سالگرد آغاز امامتِ امامِ حاضر» پاس داشته می شود و در زمانه ما معروف به «سالروز فوت یکی از خلفاء» هم هست، را می توان هم ظرفی برای تقویت رکن ایجابی «ولایت» دانست و هم بستری برای پرورش رکن سلبی «برائت».
هر که از این ظرفیت بهره نبرد، از نفحه ای بزرگ محروم مانده؛ اما هر که بخواهد این ظرفیت را از بین ببرد، سعی بر جلوگیری از تابیدن نور خدایی کرده: «یُریدُونَ لِیُطْفِؤُا نُورَ اللَّهِ بِأَفْواهِهِمْ وَ اللَّهُ مُتِمُّ نُورِهِ وَ لَوْ کَرِهَ الْکافِرُون».(صف: 8) ...
فرض کنیم در نهم ربیع جامعه پر بشود از مجالس «سبّ» و «لعن» به مقدّسات و محترمات سایر مذاهب؛ واکنش عادی مخالفان چیست؟ حداقل عده ای از آنان جاهلانه روی به مقابله می آورند و فرصت هدایت تبدیل می شود به بستر ناصبی پروری و دشمن تراشی برای اهل بیت(علیهم السلام)؛ امری که صراحتا خدای متعال از آن نهی کرده: «لاتَسُبُّوا الذینَ یَدعُونَ مِن دونِ اللهِ فَیَسُبُّوا اللهَ عدواً بغیرِ علمٍ». (انعام: 108)
حتی اگر اینگونه هم نشود به احتمال زیاد کدورت و نفرتی که در دل مسلمانان غیر شیعی کاشته می شود، هیچ وقت این اجازه را به آن ها نمی دهد که به سمت معارف اهل بیت و محاسن کلام آن ها بیایند در حالی که تکلیف ما غیر از این است: «حَبِّبُونَا إِلَى النَّاسِ وَ لَا تُبَغِّضُونَا إِلَیْهِم»(صفات الشیعه: 28) تقیه مداراتی و جلب عواطف مثبت سایر مسلمین آن قدر اهمیت دارد که قرن ها پیش فقیه بزرگ شیعه، شهید اول، مطابق روایت صریح فتوا داده: مشارکت در نماز جماعت اهل سنّت أفضل از حضور در نماز جماعت شیعیان است.....
سایر مسلمانان از نعمت هدایت به ولایت محروم هستند، اما مگر قرار نیست ما اقتداء به أئمه(علیهم السلام) کنیم؟ آیا سیره آن حضرات نادیده گرفتن و از بین بردن ظرفیت هدایت در انسان ها بود؟
فرض کنیم این رفتارها اصلا باعث بدبینی سایر مسلمین به مذهب شیعه و اهل بیت(علیهم السلام) نمی شود، اما آیا تضعیف جایگاه اجتماعی شیعیان و تمام مسلمانان را هم به دنبال ندارد؟ خطری که ده ها سال است بزرگان مذهب بر آن تاکید دارند. نقل نظر مرجع بزرگ شیعه آیت الله شیخ محمد حسین کاشف الغطاء در این مجال خالی از لطف نیست: «بر تمام فرقه های اسلامی لازم است که جدال ها و اختلافات را کنار گذارند؛ چه اگر این عمل ذاتا حرام نباشد، مسلما در این زمان که دشمن از هر طرف، ما را احاطه کرده، حرام است».
مرجع بزرگ شیعه آیت الله شیخ محمد حسین کاشف الغطاء تعریف می کند: در فلسطین دو طایفه شیعه و سنی دچار تنش و اختلاف بودند که حضور من زمینه سازآشتی و صلح بین آنها شد. بعد از صلح و ایجاد الفت بین این دو طایفه، اهل سنتی به من خطاب کرد: «ما بر این باور بودیم که یکی از بهترین راه های نزدیک شدن به خداوند اذیت کردن شیعیان است. معتقد بودیم که خون شیعه حلال تر از خون کافر است! اما اینک به برکت آمدن تو به اینجا و شنیدن خطبه هایت، معتقد شدیم که بهترین راه قرب به خدا، خدمت کردن به شیعیان و گرامی داشتن آنهاست».
آیا دعوت کنندگان به تفرقه، که این پدیده شوم را به درون شیعیان کشانده و تشتّت درون مذهبی ایجاد کرده اند، از پیامد اجتماعی کارشان غافلند؟
وظیفه الهی ما را 14 قرن پیش امیر مومنان( علیه السلام) روشن کرده: «إِیَّاکُمْ وَ الْفُرْقَةَ فَإِنَّ الشَّاذَّ مِنَ النَّاسِ لِلشَّیْطَانِ کَمَا أَنَّ الشَّاذَّ مِنَ الْغَنَمِ لِلذِّئْبِ؛ أَلَا مَنْ دَعَا إِلَى هَذَا الشِّعَارِ فَاقْتُلُوهُ وَ لَوْ کَانَ تَحْتَ عِمَامَتِی هَذِه»(نهج البلاغه خطبه 127)
نباید کسی فکر کند ارث بردن مرجعیت و داشتن عمامه سیادت، موجب مشروعیت اقداماتش می شود!
انتهای پیام/
«هدایتگری» بزرگترین ظرفیت نهان در دل نهم ربیع می باشد. روزی که به عنوان «سالگرد آغاز امامتِ امامِ حاضر» پاس داشته می شود و در زمانه ما معروف به «سالروز فوت یکی از خلفاء» هم هست، را می توان هم ظرفی برای تقویت رکن ایجابی «ولایت» دانست و هم بستری برای پرورش رکن سلبی «برائت».
هر که از این ظرفیت بهره نبرد، از نفحه ای بزرگ محروم مانده؛ اما هر که بخواهد این ظرفیت را از بین ببرد، سعی بر جلوگیری از تابیدن نور خدایی کرده: «یُریدُونَ لِیُطْفِؤُا نُورَ اللَّهِ بِأَفْواهِهِمْ وَ اللَّهُ مُتِمُّ نُورِهِ وَ لَوْ کَرِهَ الْکافِرُون».(صف: 8) ...
فرض کنیم در نهم ربیع جامعه پر بشود از مجالس «سبّ» و «لعن» به مقدّسات و محترمات سایر مذاهب؛ واکنش عادی مخالفان چیست؟ حداقل عده ای از آنان جاهلانه روی به مقابله می آورند و فرصت هدایت تبدیل می شود به بستر ناصبی پروری و دشمن تراشی برای اهل بیت(علیهم السلام)؛ امری که صراحتا خدای متعال از آن نهی کرده: «لاتَسُبُّوا الذینَ یَدعُونَ مِن دونِ اللهِ فَیَسُبُّوا اللهَ عدواً بغیرِ علمٍ». (انعام: 108)
حتی اگر اینگونه هم نشود به احتمال زیاد کدورت و نفرتی که در دل مسلمانان غیر شیعی کاشته می شود، هیچ وقت این اجازه را به آن ها نمی دهد که به سمت معارف اهل بیت و محاسن کلام آن ها بیایند در حالی که تکلیف ما غیر از این است: «حَبِّبُونَا إِلَى النَّاسِ وَ لَا تُبَغِّضُونَا إِلَیْهِم»(صفات الشیعه: 28) تقیه مداراتی و جلب عواطف مثبت سایر مسلمین آن قدر اهمیت دارد که قرن ها پیش فقیه بزرگ شیعه، شهید اول، مطابق روایت صریح فتوا داده: مشارکت در نماز جماعت اهل سنّت أفضل از حضور در نماز جماعت شیعیان است.....
سایر مسلمانان از نعمت هدایت به ولایت محروم هستند، اما مگر قرار نیست ما اقتداء به أئمه(علیهم السلام) کنیم؟ آیا سیره آن حضرات نادیده گرفتن و از بین بردن ظرفیت هدایت در انسان ها بود؟
فرض کنیم این رفتارها اصلا باعث بدبینی سایر مسلمین به مذهب شیعه و اهل بیت(علیهم السلام) نمی شود، اما آیا تضعیف جایگاه اجتماعی شیعیان و تمام مسلمانان را هم به دنبال ندارد؟ خطری که ده ها سال است بزرگان مذهب بر آن تاکید دارند. نقل نظر مرجع بزرگ شیعه آیت الله شیخ محمد حسین کاشف الغطاء در این مجال خالی از لطف نیست: «بر تمام فرقه های اسلامی لازم است که جدال ها و اختلافات را کنار گذارند؛ چه اگر این عمل ذاتا حرام نباشد، مسلما در این زمان که دشمن از هر طرف، ما را احاطه کرده، حرام است».
مرجع بزرگ شیعه آیت الله شیخ محمد حسین کاشف الغطاء تعریف می کند: در فلسطین دو طایفه شیعه و سنی دچار تنش و اختلاف بودند که حضور من زمینه سازآشتی و صلح بین آنها شد. بعد از صلح و ایجاد الفت بین این دو طایفه، اهل سنتی به من خطاب کرد: «ما بر این باور بودیم که یکی از بهترین راه های نزدیک شدن به خداوند اذیت کردن شیعیان است. معتقد بودیم که خون شیعه حلال تر از خون کافر است! اما اینک به برکت آمدن تو به اینجا و شنیدن خطبه هایت، معتقد شدیم که بهترین راه قرب به خدا، خدمت کردن به شیعیان و گرامی داشتن آنهاست».
آیا دعوت کنندگان به تفرقه، که این پدیده شوم را به درون شیعیان کشانده و تشتّت درون مذهبی ایجاد کرده اند، از پیامد اجتماعی کارشان غافلند؟
وظیفه الهی ما را 14 قرن پیش امیر مومنان( علیه السلام) روشن کرده: «إِیَّاکُمْ وَ الْفُرْقَةَ فَإِنَّ الشَّاذَّ مِنَ النَّاسِ لِلشَّیْطَانِ کَمَا أَنَّ الشَّاذَّ مِنَ الْغَنَمِ لِلذِّئْبِ؛ أَلَا مَنْ دَعَا إِلَى هَذَا الشِّعَارِ فَاقْتُلُوهُ وَ لَوْ کَانَ تَحْتَ عِمَامَتِی هَذِه»(نهج البلاغه خطبه 127)
نباید کسی فکر کند ارث بردن مرجعیت و داشتن عمامه سیادت، موجب مشروعیت اقداماتش می شود!
انتهای پیام/
نظرات شما