قم فردا گزارش می‌دهد؛
حرم حضرت معصومه (س) کانون آرامش دل‌ها
حرم حضرت معصومه (س) در قم، فراتر از یک مکان مذهبی، به کانونی برای آرامش معنوی تبدیل شده است. زائران از سراسر ایران، با ورود به این حریم ملکوتی، بار اندوه خود را بر سنگ‌هایی نجیب می‌نهند و نوازش بی‌قید و شرط آسمانی را بر جان خسته خود احساس می‌کنند.
به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی پایگاه خبری تحلیلی «قم فردا» در قلب فلات مرکزی ایران، شهری می‌درخشد که به برکت وجود کریمۀ اهل‌بیت، به قطب معنوی کشور بدل گشته است. قم، تنها نام یک شهر نیست، بلکه مفهومی است عمیق از ایمان، دانش، و آرامشی نایاب و در مرکز این کانون نورانی، گنبد طلایی حضرت فاطمه معصومه (س) خودنمایی می‌کند.
گنبدی که برای میلیون‌ها نفر، نماد امید، پناه و تجلی‌گاه آرامش است، اینجا تنها یک بنای تاریخی یا مذهبی نیست، بلکه بیمارستانی روحانی است که جان‌های زخم‌خورده و قلب‌های شکسته را التیام می‌بخشد.
از لحظه‌ای که پای زائر بر حاشیۀ صحن نورانی گذاشته می‌شود، گویی پرده‌های غم و دنیای مادی به کناری رفته و فضایی آکنده از وقار، سکوت پر معنا و عطر خوش دعا و نیایش، روح را در بر می‌گیرد.
نجوای خاموش زائران در دل، همراه با زمزمۀ ذکر و توسل، سمفونی بی‌نظیری را می‌آفریند که تنها جان‌های آشنا قادر به درک آن هستند.
این آرامش، موهبتی نیست که بتوان آن را با کلمات عادی توصیف کرد؛ بلکه حسی است وجودی که باید آن را در سکوت دل و در زیر سقف بلند ایوان‌های آیینه‌کاری شده، تجربه کرد.
محمدرضا موسوی در گفتگو با خبرنگار گروه فرهنگی پایگاه خبری تحلیلی «قم فردا» با اشاره به اینکه حرم حضرت معصومه (س) کانون آرامش‌بخشی برای قشرهای مختلف مردم است، اظهار داشت: در حریم حرم، همۀ افراد فارغ از موقعیت اجتماعی، ثروت یا مشکلاتشان، در یک موقعیت کاملاً برابر قرار می‌گیرند؛ همگی زائرِ نیازمندی هستند که به دنبال پناهگاه می‌گردند.
وی در ادامه افزود: این برابری معنوی به خودی خود عامل عظیمی در کاهش اضطراب و ایجاد آرامش است؛ فرد احساس می‌کند در جمعی بزرگ و همدل حل شده که همۀ آنها دغدغه‌هایی مشابه او دارند.
جامعه‌شناس دین و پژوهشگر حوزۀ معنویت شکسته‌شدن انزوای مدرن در این حرم امن بیان داشت: این امر انزوای مدرن را که منشأ بسیاری از اضطراب‌هاست، شکسته و تعلق خاطرجمعی ایجاد می‌کند، همچنین، آیین‌های جمعی مانند زیارت، دعای کمیل یا نماز جماعت، با ایجاد هم‌نوایی رفتاری و عاطفی، نوعی انسجام اجتماعی را القا می‌کنند که برای روان انسان بسیار آرامش‌بخش است.
وی با اشاره به تأثیرات این آرامش بر زائران گفت: مطالعات میدانی و پژوهش‌های روان‌شناسی دین، به وضوح تأثیرات فیزیولوژیک این محیط‌ها را ثبت کرده‌اند، فضای معماری حرم، با گنبد و ایوان‌های بلند، حس عظمت و کوچک‌شدن در برابر امر متعالی را القا می‌کند که این خود باعث کاهش خودمحوری و به تبع آن کاهش استرس می‌شود.
اما آرامش موجود در حریم حضرت معصومه (س) را نمی‌توان تنها در معماری و آیین‌ها خلاصه کرد، عمق این آرامش ریشه در باوری ژرف و تاریخی دارد؛ باوری که می‌گوید اینجا خانۀ خواهر است.
در فرهنگ شیعی، حضرت معصومه (س) نه‌تنها به‌عنوان یک امامزاده بزرگوار که به‌عنوان کریمه اهل‌بیت شناخته می‌شوند، این عنوان، گویای رویی گشوده، مهربانی بی‌حد و حصر و شفاعتی بی‌منت است.
زائر با این باور پا به این حریم می‌گذارد که به خانۀ کسی می‌رود که بسیار بخشنده و دلسوز است و هیچ نیازمندی را از درگاهش ناامید برنمی‌گرداند؛ این احساس امنیت عاطفی قوی‌ترین پایۀ آرامش است.
نگهبانان ناآزموده دل که از بار غم خمیده شده‌اند، در کنار ضریح، رازهای خود را نه در قالب دعاهای عالمانه که با زبانی از اشک و آه؛ با ایشان در میان می‌گذارند؛ آنها می‌دانند که شنونده‌ای مهربان و بی‌غرض دارند که نه قضاوتشان می‌کند و نه رازشان را فاش می‌سازد.
این اعتماد و اطمینان، سنگینی بار غم را بر دوش آنان سبک می‌کند، بسیاری از زائران تأکید می‌کنند که حتی پیش از برآورده‌شدن حاجت‌های خود، تنها به دلیل گفتن و به دل‌بردن، آرامشی عمیق را تجربه می‌کنند.
اینجا مکانی برای معامله نیست، بلکه مکانی برای داد و ستد عاطفی با آسمان است.
انسان مدرن، محصور در دیوارهای بلند عقلانیت ابزاری و روابط پیچیدۀ اجتماعی، در اینجا اجازه می‌یابد کودک درون خود را رها کند، آسیب‌پذیر باشد و بدون ترس، نیازهایش را فریاد بزند یا در سکوتی محترمانه زمزمه کند.
این آزادی عاطفی، خود بزرگ‌ترین موهبت و منشأ آرامش است، گنبد فیروزه‌ای، آیینه‌های رقصان، و قندیل‌های نورانی، همگی شاهدانی خاموش بر این میلیون‌ها رازِ به آسمان سپرده شده هستند.
حجت‌الاسلام علی کاظمی در گفتگو با خبرنگار گروه فرهنگی پایگاه خبری تحلیلی «قم فردا» با اشاره به نقش مکان و محرک‌های حسی در ایجاد حس آرامش اظهار داشت: حرم یک اکوسیستم معنوی کامل است که همۀ حواس پنج‌گانهٔ انسان را به شیوه‌ای هماهنگ و آرامش‌بخش درگیر می‌کند.
وی در ادامه افزود: نورپردازی غیرمستقیم و گرم، انعکاس نور در آیینه‌کاری‌ها که نماد انعکاس نور الهی است، پخش ملایم اذان، قرآن و مناجات‌های شناخته شده، عطر مشک و عنبر که به طور پیوسته در فضا پراکنده است و تماس پیشانی با ضریح سنگ سرد و نرم، یا راه‌رفتن با پای‌برهنه روی فرش‌های صحن فرد را از دنیای پرهرج و مرج بیرون جدا کرده و در یک حباب معنوی قرار می‌دهد.
کارشناس مسائل مذهبی با اشاره به نقش نذری دادن در ایجاد آرامش درونی بیان داشت: روان‌شناسی مثبت‌نگر ثابت کرده که بخشش و نوع‌دوستی یکی از قوی‌ترین عوامل ایجاد شادی و آرامش پایدار در خود فرد است، هنگام نذر چه مالی، چه خدمتی، فرد از دایرۀ خودمحوری خارج شده و به دیگرمحوری می‌رسد، این تغییر نگرش، به خودی خود درمانگر است.
وی با اشاره به اینکه نذر کردن یک کنش متقابل معنوی است گفت: فرد احساس می‌کند در ازای آرامشی که دریافت کرده یا طلب می‌کند، هدیه‌ای تقدیم می‌کند؛ این احساس، تبادلی انسانی و دلپذیر را ایجاد می‌کند که رضایت عمیق درونی به همراه می‌آورد، کمک به دیگر زائران یا وقف کردن برای خدمات حرم، نیز همین حس تعلق و مشارکت در خیر را تقویت می‌کند.
حرم حضرت معصومه (س)، در گذر ایام، تنها یک مکان ثابت نمانده است، اینک این آستان، به نمادی فراتر از خود بدل شده؛ نمادی از تاب‌آوری روح ایرانی در برابر تمامی طوفان‌ها و سختی‌ها؛ در میانۀ هیاهوی جهان پرآشوب امروز، این گنبد طلایی، همچون لنگرگاهی استوار، به جان‌های سرگردان آرامش می‌بخشد.
این آرامش، مسکنی موقت نیست، بلکه خوراکی است برای روح که اثرات آن تا مدت‌ها پس از ترک صحن و سرای حرم، در وجود زائر باقی می‌ماند.
راز ماندگاری این مکان، در انسانی‌ترین مفهوم ممکن نهفته است، عشق بی‌قید و شرط.
زائر باوری راسخ دارد که در اینجا، بدون هیچ پیش‌شرطی، مورد محبت و لطف قرار می‌گیرد، این حس، برای انسانی که در دنیای پر از شرط و شروط مادی خسته شده، گنجی بی‌همتاست.
حرم حضرت معصومه (س) تنها زیارتگاه قم نیست، بلکه قلب تپندۀ امیدی است که در سینۀ میلیون‌ها انسان می‌تپد.
در نهایت، می‌توان گفت حریم کریمه اهل‌بیت، مدرسۀ عشق و عرفان عملی است که درس اصلی آن آرامش در سایهٔ تسلیم است.
تسلیم در برابر امر بزرگ‌تر، تسلیم در برابر مهربانی بی‌انتها و تسلیم در برابر بخششی که همگان را در بر می‌گیرد.
اینجا، جان‌های تشنه، سیراب می‌شوند و قلب‌های خسته، نوازش و این چرخهٔ داد و ستد عاطفی بین زمین و آسمان، تا همیشه در این نقطه از خاک ایران، جاری و پابرجا خواهد ماند.
خبرنگار: محمدعلی رجبی
انتهای خبر/150
گنبدی که برای میلیون‌ها نفر، نماد امید، پناه و تجلی‌گاه آرامش است، اینجا تنها یک بنای تاریخی یا مذهبی نیست، بلکه بیمارستانی روحانی است که جان‌های زخم‌خورده و قلب‌های شکسته را التیام می‌بخشد.
از لحظه‌ای که پای زائر بر حاشیۀ صحن نورانی گذاشته می‌شود، گویی پرده‌های غم و دنیای مادی به کناری رفته و فضایی آکنده از وقار، سکوت پر معنا و عطر خوش دعا و نیایش، روح را در بر می‌گیرد.
نجوای خاموش زائران در دل، همراه با زمزمۀ ذکر و توسل، سمفونی بی‌نظیری را می‌آفریند که تنها جان‌های آشنا قادر به درک آن هستند.
این آرامش، موهبتی نیست که بتوان آن را با کلمات عادی توصیف کرد؛ بلکه حسی است وجودی که باید آن را در سکوت دل و در زیر سقف بلند ایوان‌های آیینه‌کاری شده، تجربه کرد.
محمدرضا موسوی در گفتگو با خبرنگار گروه فرهنگی پایگاه خبری تحلیلی «قم فردا» با اشاره به اینکه حرم حضرت معصومه (س) کانون آرامش‌بخشی برای قشرهای مختلف مردم است، اظهار داشت: در حریم حرم، همۀ افراد فارغ از موقعیت اجتماعی، ثروت یا مشکلاتشان، در یک موقعیت کاملاً برابر قرار می‌گیرند؛ همگی زائرِ نیازمندی هستند که به دنبال پناهگاه می‌گردند.
وی در ادامه افزود: این برابری معنوی به خودی خود عامل عظیمی در کاهش اضطراب و ایجاد آرامش است؛ فرد احساس می‌کند در جمعی بزرگ و همدل حل شده که همۀ آنها دغدغه‌هایی مشابه او دارند.
جامعه‌شناس دین و پژوهشگر حوزۀ معنویت شکسته‌شدن انزوای مدرن در این حرم امن بیان داشت: این امر انزوای مدرن را که منشأ بسیاری از اضطراب‌هاست، شکسته و تعلق خاطرجمعی ایجاد می‌کند، همچنین، آیین‌های جمعی مانند زیارت، دعای کمیل یا نماز جماعت، با ایجاد هم‌نوایی رفتاری و عاطفی، نوعی انسجام اجتماعی را القا می‌کنند که برای روان انسان بسیار آرامش‌بخش است.
وی با اشاره به تأثیرات این آرامش بر زائران گفت: مطالعات میدانی و پژوهش‌های روان‌شناسی دین، به وضوح تأثیرات فیزیولوژیک این محیط‌ها را ثبت کرده‌اند، فضای معماری حرم، با گنبد و ایوان‌های بلند، حس عظمت و کوچک‌شدن در برابر امر متعالی را القا می‌کند که این خود باعث کاهش خودمحوری و به تبع آن کاهش استرس می‌شود.
اما آرامش موجود در حریم حضرت معصومه (س) را نمی‌توان تنها در معماری و آیین‌ها خلاصه کرد، عمق این آرامش ریشه در باوری ژرف و تاریخی دارد؛ باوری که می‌گوید اینجا خانۀ خواهر است.
در فرهنگ شیعی، حضرت معصومه (س) نه‌تنها به‌عنوان یک امامزاده بزرگوار که به‌عنوان کریمه اهل‌بیت شناخته می‌شوند، این عنوان، گویای رویی گشوده، مهربانی بی‌حد و حصر و شفاعتی بی‌منت است.
زائر با این باور پا به این حریم می‌گذارد که به خانۀ کسی می‌رود که بسیار بخشنده و دلسوز است و هیچ نیازمندی را از درگاهش ناامید برنمی‌گرداند؛ این احساس امنیت عاطفی قوی‌ترین پایۀ آرامش است.
نگهبانان ناآزموده دل که از بار غم خمیده شده‌اند، در کنار ضریح، رازهای خود را نه در قالب دعاهای عالمانه که با زبانی از اشک و آه؛ با ایشان در میان می‌گذارند؛ آنها می‌دانند که شنونده‌ای مهربان و بی‌غرض دارند که نه قضاوتشان می‌کند و نه رازشان را فاش می‌سازد.
این اعتماد و اطمینان، سنگینی بار غم را بر دوش آنان سبک می‌کند، بسیاری از زائران تأکید می‌کنند که حتی پیش از برآورده‌شدن حاجت‌های خود، تنها به دلیل گفتن و به دل‌بردن، آرامشی عمیق را تجربه می‌کنند.
اینجا مکانی برای معامله نیست، بلکه مکانی برای داد و ستد عاطفی با آسمان است.
انسان مدرن، محصور در دیوارهای بلند عقلانیت ابزاری و روابط پیچیدۀ اجتماعی، در اینجا اجازه می‌یابد کودک درون خود را رها کند، آسیب‌پذیر باشد و بدون ترس، نیازهایش را فریاد بزند یا در سکوتی محترمانه زمزمه کند.
این آزادی عاطفی، خود بزرگ‌ترین موهبت و منشأ آرامش است، گنبد فیروزه‌ای، آیینه‌های رقصان، و قندیل‌های نورانی، همگی شاهدانی خاموش بر این میلیون‌ها رازِ به آسمان سپرده شده هستند.
حجت‌الاسلام علی کاظمی در گفتگو با خبرنگار گروه فرهنگی پایگاه خبری تحلیلی «قم فردا» با اشاره به نقش مکان و محرک‌های حسی در ایجاد حس آرامش اظهار داشت: حرم یک اکوسیستم معنوی کامل است که همۀ حواس پنج‌گانهٔ انسان را به شیوه‌ای هماهنگ و آرامش‌بخش درگیر می‌کند.
وی در ادامه افزود: نورپردازی غیرمستقیم و گرم، انعکاس نور در آیینه‌کاری‌ها که نماد انعکاس نور الهی است، پخش ملایم اذان، قرآن و مناجات‌های شناخته شده، عطر مشک و عنبر که به طور پیوسته در فضا پراکنده است و تماس پیشانی با ضریح سنگ سرد و نرم، یا راه‌رفتن با پای‌برهنه روی فرش‌های صحن فرد را از دنیای پرهرج و مرج بیرون جدا کرده و در یک حباب معنوی قرار می‌دهد.
کارشناس مسائل مذهبی با اشاره به نقش نذری دادن در ایجاد آرامش درونی بیان داشت: روان‌شناسی مثبت‌نگر ثابت کرده که بخشش و نوع‌دوستی یکی از قوی‌ترین عوامل ایجاد شادی و آرامش پایدار در خود فرد است، هنگام نذر چه مالی، چه خدمتی، فرد از دایرۀ خودمحوری خارج شده و به دیگرمحوری می‌رسد، این تغییر نگرش، به خودی خود درمانگر است.
وی با اشاره به اینکه نذر کردن یک کنش متقابل معنوی است گفت: فرد احساس می‌کند در ازای آرامشی که دریافت کرده یا طلب می‌کند، هدیه‌ای تقدیم می‌کند؛ این احساس، تبادلی انسانی و دلپذیر را ایجاد می‌کند که رضایت عمیق درونی به همراه می‌آورد، کمک به دیگر زائران یا وقف کردن برای خدمات حرم، نیز همین حس تعلق و مشارکت در خیر را تقویت می‌کند.
حرم حضرت معصومه (س)، در گذر ایام، تنها یک مکان ثابت نمانده است، اینک این آستان، به نمادی فراتر از خود بدل شده؛ نمادی از تاب‌آوری روح ایرانی در برابر تمامی طوفان‌ها و سختی‌ها؛ در میانۀ هیاهوی جهان پرآشوب امروز، این گنبد طلایی، همچون لنگرگاهی استوار، به جان‌های سرگردان آرامش می‌بخشد.
این آرامش، مسکنی موقت نیست، بلکه خوراکی است برای روح که اثرات آن تا مدت‌ها پس از ترک صحن و سرای حرم، در وجود زائر باقی می‌ماند.
راز ماندگاری این مکان، در انسانی‌ترین مفهوم ممکن نهفته است، عشق بی‌قید و شرط.
زائر باوری راسخ دارد که در اینجا، بدون هیچ پیش‌شرطی، مورد محبت و لطف قرار می‌گیرد، این حس، برای انسانی که در دنیای پر از شرط و شروط مادی خسته شده، گنجی بی‌همتاست.
حرم حضرت معصومه (س) تنها زیارتگاه قم نیست، بلکه قلب تپندۀ امیدی است که در سینۀ میلیون‌ها انسان می‌تپد.
در نهایت، می‌توان گفت حریم کریمه اهل‌بیت، مدرسۀ عشق و عرفان عملی است که درس اصلی آن آرامش در سایهٔ تسلیم است.
تسلیم در برابر امر بزرگ‌تر، تسلیم در برابر مهربانی بی‌انتها و تسلیم در برابر بخششی که همگان را در بر می‌گیرد.
اینجا، جان‌های تشنه، سیراب می‌شوند و قلب‌های خسته، نوازش و این چرخهٔ داد و ستد عاطفی بین زمین و آسمان، تا همیشه در این نقطه از خاک ایران، جاری و پابرجا خواهد ماند.
خبرنگار: محمدعلی رجبی
انتهای خبر/150
نظرات شما